Kategoria: Zdrowie

Różne patologie naczyniowe stają się coraz bardziej powszechne. Dotyczą one ogromnej liczby osób na całym świecie. Standardowe metody (ultrasonografia, kolorowa dupleksografia) nie zawsze dostarczają informacji. Obecnie do badania stanu naczyń krwionośnych aktywnie wykorzystuje się nową technikę – angiografię.

Jest to jeden z najbardziej pouczających sposobów badania naczyń krwionośnych w dowolnej części ciała (kończyny, głowa, serce itp.).

Co to jest angiografia?

Angiografia to nowoczesna radiologiczna metoda kontrastowa służąca do diagnostyki chorób naczyń.

Umożliwia ocenę:

• Integralność i struktura sieci naczyniowej
• Tętnice prawidłowe i dodatkowe
• Układ tętnic
• Wielkość światła
• Wzorce przepływu krwi.
• Angiografia głowy, kończyn, serca oraz innych narządów i części ciała jest obecnie najdokładniejszą i najbardziej precyzyjną metodą diagnozowania nieprawidłowości naczyniowych. Angiografię wykonuje się przez doświadczonych lekarzy. Skierowania wystawiają kardiolodzy i chirurdzy naczyniowi, a także neurolodzy, onkolodzy i inni specjaliści z tej dziedziny.

Jak wykonuje się angiografie różnych naczyń?

Angiografię kończyn, serca, mózgu oraz innych części ciała i narządów wykonuje się według standardowego schematu, w kilku etapach. Badanie przeprowadza się przez zespół lekarzy.

Przygotowanie

Obszar, przez który będzie wprowadzany instrument, jest poddawany działaniu środka antyseptycznego. Miejsce wkłucia jest znieczulane środkiem znieczulającym.

Procedura jest następująca:

W celu uzyskania dostępu do badanej tętnicy wykonuje się nacięcie na skórze. Następnie umieszcza się wydrążoną krótką rurkę (przewodnik). Wewnątrz prowadnicy umieszczany jest cewnik. Rurka jest podciągana do ostium naczynia i monitorowana za pomocą promieniowania rentgenowskiego. Następnie wstrzykiwany jest kontrast i wykonywane jest zdjęcie.

Angiografia mózgu

Angiografia naczyń mózgowych jest wykonywana zgodnie ze standardową procedurą. Podczas zabiegu do tętnicy udowej, łokciowej, ramiennej lub podobojczykowej wprowadza się cewnik. Zdjęcia rentgenowskie wykonuje się po podaniu pierwszej dawki kontrastu. Angiografię naczyń głowy wykonuje się jednocześnie w kilku projekcjach (bocznej i czołowej). Obrazy są natychmiast oceniane. Wykonuje się drugie wstrzyknięcie kontrastu w celu zbadania obszarów peryferyjnych. Po przejściu kontrastu przez tkanki pojawia się on w żyłach. Na tym etapie wykonuje się jeszcze kilka zdjęć. Następnie cewnik jest usuwany. Badanie zostało zakończone. Zabieg nie powoduje znacznego dyskomfortu. Niektórzy pacjenci skarżą się jedynie na nieprzyjemny metaliczny posmak w ustach i uczucie krwi napływającej do głowy podczas wstrzykiwania kontrastu. Dolegliwości szybko mijają bez pomocy lekarskiej.

Angiografia wieńcowa lub koronarografia

Angiografia wieńcowa nazywana jest także koronarografią. Polega ona na wprowadzeniu cewnika do tętnicy udowej lub tętnicy promieniowej w nadgarstku. Cewnik jest wprowadzany do aorty pod kontrolą promieniowania rentgenowskiego. Gdy rurka dotrze do odpowiednich naczyń, podawany jest kontrast. Jest on wstrzykiwany na przemian do prawej i lewej tętnicy. Zdjęcia rentgenowskie wykonuje się, gdy kontrast wypełnia światło naczyń krwionośnych serca.

Kiedy środek kontrastowy wypełnia naczynia, pacjenci odczuwają przejściowe uczucie ciepła (głównie na twarzy). Mogą również wystąpić zaburzenia rytmu serca. Zwykle są one wywoływane przez cewnik dotykający ścian serca. W niektórych przypadkach u pacjentów występują zawroty głowy spowodowane ogólnym spadkiem ciśnienia krwi. Do rzadkich działań niepożądanych należą nudności i kaszel.

Ważne: Wszystkie odczucia należy zgłaszać lekarzowi wykonującemu angiografię naczyń serca. Pozwoli to szybko wyeliminować dyskomfort i zmniejszyć ryzyko związane z zabiegiem.

Angiografia naczyń kończyn

Angiografię kończyn wykonuje się w celu zdiagnozowania tętnic i żył kończyn dolnych i górnych. Podczas badania do tętnicy ramiennej, tętnicy udowej lub aorty brzusznej wstrzykuje się środek kontrastowy. Jeśli konieczne jest zbadanie naczyń stóp i kończyn dolnych, wykonuje się nakłucie tętnicy piszczelowej tylnej. Po wypełnieniu naczyń kontrastem wykonuje się seryjne zdjęcia rentgenowskie. Do wykonywania zdjęć wykorzystuje się lampy rentgenowskie, które są ustawione prostopadle i włączane jednocześnie w określonych odstępach czasu.

Podczas badania pacjent nie odczuwa żadnego dyskomfortu, jedynie metaliczny smak w ustach i uczucie ciepła przez kilka minut po wstrzyknięciu kontrastu.

Wskazania do angiografii

Główne wskazania do wykonania angiografii naczyń mózgowych to:

• Tętniak. Ta patologia jest niebezpieczna, ponieważ może spowodować udar mózgu.
• Naczyniak. Badanie pozwala wykryć guzy naczyniowe, które charakteryzują się splotami naczyniowymi i gąbczastymi jamami.
• Udar niedokrwienny mózgu. Badanie to wykonuje się w celu określenia konieczności rozpuszczenia skrzepliny, gdy tętnica jest zablokowana w ponad 95%.
• Udar krwotoczny mózgu. Podczas diagnozy specjaliści identyfikują źródło krwotoku
• Krwiak. Wykonuje się angiografię naczyń głowy w celu określenia wielkości krwiaka i jego lokalizacji.
• Tumor. Podczas badania można określić wielkość masy i jej charakter.
• Uraz mózgu. Badanie ujawnia konsekwencje takiej traumy
• Malformacja naczyniowa. Diagnostyka określa lokalizację patologii i źródło krwawienia

Wskazania do angiografii kończyn

Angiografię naczyń kończyn wykonuje się w celu:

• Wykrywanie choroby miażdżycowej. Podczas badania specjaliści określają stopień zwężenia naczyń krwionośnych.
• Wykrywanie zespołu stopy cukrzycowej.
• Występowanie skrzeplin muralnych, które powodują zwężenie tętnic
• Wykrywanie zakrzepicy i zakrzepowo-zarostowego zapalenia żył. Diagnostyka obejmuje określenie wielkości i położenia skrzepliny oraz stopnia zwężenia lub całkowitego zamknięcia tętnicy.
• Monitorowanie skuteczności leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego. Można ocenić wyniki leczenia oraz to, czy nastąpiło zmniejszenie ilości złogów w naczyniach krwionośnych lub zakrzepów oraz normalizacja światła naczynia krwionośnego.
• Poszukiwanie rannych obszarów z uszkodzonymi naczyniami krwionośnymi. Badanie ujawnia ich deformacje
• Wykrywanie tętniaków rozwarstwiających tętnic. Badanie ujawnia miejsce, w którym doszło do uszkodzenia ściany tętnicy, a także zakres uszkodzenia
• Wskazania do angiografii wieńcowej

Angiografię naczyń serca (wieńcowych)wykonuje się w przypadku podejrzenia chorób i stanów patologicznych, takich jak:

• Choroba wieńcowa serca. W trakcie diagnostyki ujawnia się stopień uszkodzenia naczyń krwionośnych
• Zawał. Badanie pozwala na znalezienie obszaru z zaburzonym krążeniem krwi i określenie stopnia zablokowania tętnic.
• Atherosclerosis. Angiografia naczyń serca daje możliwość określenia rozległości procesu i stopnia jego rozwoju
• Wady wrodzone. Badanie przeprowadza się w celu określenia rodzaju patologii. Diagnoza jest również konieczna, jeśli planuje się interwencję chirurgiczną. Angiografia jest pomocna w ocenie konieczności wykonania zabiegu chirurgicznego.

Przygotowanie do angiografii

Podczas wizyty pacjent powinien poinformować lekarza o wszelkich przewlekłych chorobach i przyjmowanych lekach. Przed diagnozą może być konieczne odstawienie niektórych leków, ponieważ mogą one wpływać na stan naczyń lub przebieg operacji. Należy również wspomnieć o uczuleniu na leki przeciwbólowe, preparaty jodu (stosowane jako środki kontrastowe) i leki uspokajające. Jeśli pacjentka jest w ciąży, również musi poinformować o tym lekarza, ponieważ promieniowanie rentgenowskie jest niebezpieczne dla płodu i badanie będzie przeciwwskazane.

Przed wykonaniem angiografii należy wykonać szereg badań i przeprowadzić kompleksową kontrolę organizmu.

Przygotowania wstępne

Dwa tygodnie przed badaniem należy unikać spożywania napojów alkoholowych.
Na tydzień przed diagnozą należy zaprzestać przyjmowania leków rozrzedzających krew.
Badanie na 3-5 dni przed angiografią
1-2 dni przed badaniem pobierana jest próbka tolerancji środka kontrastowego.
Ważne: Angiografii nie wykonuje się w przypadku wystąpienia reakcji alergicznych na kontrast: zaburzeń pracy serca, nieżytu nosa, zapalenia spojówek, pokrzywki itp. Wcześniejsze poddanie się badaniu jest całkowicie bezpieczne dla pacjenta. Wynika to z faktu, że dożylnie podaje się tylko 0,1 ml roztworu. Szybko eliminuje się z organizmu. Test wykonuje się pod nadzorem lekarza, co zapobiega poważnym, zagrażającym życiu reakcjom w organizmie.

W nocy przed badaniem należy:

• Oczyścić jelita. Stosować czopki glicerynowe lub lewatywy
• Weź prysznic
• Usuń włosy w miejscu wkłucia (lekarz poinformuje Cię o tym)
• Należy przyjmować leki uspokajające zalecone przez lekarza. Nowoczesne leki pomogą Ci się uspokoić i spokojnie zasnąć.
• Zażyj lek przeciwhistaminowy. Pomogą one zapobiec reakcjom alergicznym na środek kontrastowy i inne stosowane leki.

Przygotowania w dniu angiografii

Rano w dniu badania

• Unikaj jedzenia. W przypadku podania kontrastu mogą wystąpić wymioty.
• Nie należy pić żadnych płynów (w tym wody). Może to również powodować wymioty.
• Zaleca się, aby bezpośrednio przed zabiegiem opróżnić pęcherz moczowy.

Przygotowanie specjalne

Pacjenci, u których w trakcie badania stwierdzono pewne schorzenia, muszą przejść specjalne przygotowanie:

Nadciśnienie tętnicze. Przed zabiegiem konieczne jest unormowanie ciśnienia tętniczego. Jest to możliwe dzięki przyjmowaniu różnych leków zaleconych przez lekarza
Zaburzenia rytmu serca. Zwykle przepisuje się potas lub glikozydy nasercowe.
Choroba tętnic wieńcowych.
Przewlekłe procesy zapalne. W przypadku zapalenia oskrzeli, zapalenia szczęki i migdałków z wyprzedzeniem przepisuje się antybiotyki. Przyjmuje się je przez 10-14 dni przed postawieniem diagnozy.
Pacjenci z różnymi patologiami nerek również wymagają specjalnego przygotowania. Przedtem ciało musi być nasycone wodą (nawodnienie). Po zabiegu substancja kontrastowa szybko usuwa się z organizmu.

Przeciwwskazania do angiografii

Angiografia ma wiele przeciwwskazań.

Należą do nich:

• Ostre infekcje i stany zapalne. W ich obecności niebezpieczne mikroorganizmy mogą przedostać się do krwiobiegu podczas badania. Powodują one zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia naczyń krwionośnych. W niektórych przypadkach w miejscu wprowadzenia cewnika do naczynia może pojawić się ropienie
• Choroby psychiczne. Podczas badania pacjent musi być w stanie ściśle przestrzegać wszystkich instrukcji wydawanych przez lekarzy oraz regularnie zgłaszać swój stan i wszelkie zmiany. W przypadku zaburzeń psychicznych często nie jest to możliwe. Ponadto sytuacja stresowa (sama procedura) przyczynia się do pogorszenia ogólnego samopoczucia
• Niewydolność nerek. W tej patologii środek kontrastowy jest niebezpieczny, ponieważ działa drażniąco na nerki i uniemożliwia normalny odpływ moczu, powodując zatrzymanie leku w organizmie.
• Zaburzenia krzepnięcia krwi. Zarówno zmniejszona, jak i zwiększona krzepliwość krwi to nieprawidłowości, które mogą powodować zagrożenie życia. Na przykład krew o wysokiej krzepliwości może tworzyć skrzepy krwi. Zmniejszona krzepliwość krwi jest często przyczyną poważnych krwawień.
• Ciąża. promieniowanie rentgenowskie stosowane do monitorowania procedury może powodować nieprawidłowości u płodu
• Niewydolność wątroby. W tej patologii, na skutek stresu i ekspozycji na środek kontrastowy, może dojść do niebezpiecznego stanu, jakim jest śpiączka wątrobowa.
• Zakrzepowe zapalenie żył. W tej patologii może dojść do nasilenia procesu zapalnego (w momencie podania środka kontrastowego), co zwiększa prawdopodobieństwo zablokowania naczynia, a nawet oderwania skrzepliny.
• Alergie. Podczas zabiegu może dojść do toksycznego zapalenia skóry, obrzęku naczynioruchowego lub wstrząsu anafilaktycznego.
• Niewydolność serca. Nierzadko podczas badania ciśnienie krwi może wzrosnąć lub spaść. Możliwe są również zmiany w rytmie serca. Te warunki mogą być niebezpieczne dla pacjentów z niewydolnością serca

Biopsja polega na pobraniu próbki tkanki z ciała w chwili śmierci w celu dokładnego zbadania. Lekarz zaleca wykonanie biopsji w przypadku podejrzenia nieprawidłowego obszaru skóry lub tkanki. Specjaliści nazywają obszar nieprawidłowej tkanki nidusem, guzem lub hiperplazją. Podejrzany obszar zauważa się podczas badania fizycznego lub endoskopii.

Dlaczego wykonuje się biopsję? Biopsję najczęściej wykonuje się w celu wykrycia raka. Biopsja może jednak pomóc w wykryciu wielu chorób.

Rodzaje biopsji

• wycinająca: Cała masa lub narząd poddawany badaniu jest usuwany chirurgicznie.
• nacinająca: zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu części danej masy lub narządu.
• punkcyjna: Wydrążona igła nakłuwa badaną jednostkę i usuwa fragmenty lub kolumnę tkanki.
• aspiracyjna: materiał jest pobierany metodą ekstrakcji próżniowej.
• celowana: biopsja jest pobierana za pomocą kleszczyków biopsyjnych (biopsja punktowa)

Co dzieje się po pobraniu próbki?

Wysłanie próbki biopsyjnej do badania histologicznego obejmuje mikroskopowe badanie wycinków tkanki, które są umieszczane w specjalistycznym roztworze, a następnie w parafinie, po czym następuje barwienie i wycinanie. Barwienie jest konieczne, aby komórki i ich fragmenty mogły być lepiej rozróżnione podczas badania mikroskopowego. Pacjent otrzymuje wyniki po 4-14 dniach.

Czasami badanie histologiczne musi być wykonane w trybie pilnym. Następnie podczas operacji pobiera się biomateriał, materiał biopsyjny zamraża się, a następnie wykonuje się wycinki i barwi według podobnego schematu. Czas potrzebny na przeprowadzenie takiej analizy nie przekracza 40 minut.

Lekarze mają stosunkowo niewiele czasu na określenie rodzaju guza i podjęcie decyzji o zakresie i sposobie leczenia chirurgicznego. Dlatego w takich sytuacjach stosuje się histologię w trybie pilnym.

Jak przygotować się do biopsji?

Przed wykonaniem biopsji pacjent powinien zrobić badanie laboratoryjne krwi i moczu. Bardzo ważne jest, aby powiedzieć lekarzowi o wszelkich chorobach, zaburzeniach krwawienia i alergiach na leki. Jeśli zabieg planuje się w znieczuleniu, na 8 godzin przed pobraniem próbki do biopsji nie wolno jeść ani pić żadnych płynów.

Biomateriał pobiera się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym, dzięki czemu zabieg zazwyczaj nie wiąże się z bólem.

W jaki sposób pobiera się biopsje z określonych narządów i tkanek?

Ginekologia

• Wycięcie tkanki za pomocą skalpela
• Kontrola biopsji za pomocą histeroskopii lub kolposkopii,
• Pobieranie materiału przez aspirację
• Laparoskopowa biopsja jajnika
• Biopsja endometrium w rurociągu

Jelito

• Przebicie;
• Pętla;
• Trepanacja – polega na pobraniu biopsji za pomocą ostrej, pustej w środku rurki;
• Stippling;
• Nacięcie;
• Skaryfikacja – gdy próbkę biopsyjną zeskrobuje się.
• Metoda zależy od lokalizacji i charakteru badanego obszaru, ale najczęściej stosuje się kolonoskopię z biopsją.

Trzustka

• Aspiracja techniką cienkoigłową
• Laparoskopowa
• Transduodental
• Śródoperacyjnie
• Biopsję trzustki przeznacza się w celu określenia zmian morfologicznych w komórkach trzustki w obecności nowotworów oraz w celu wykrycia innych procesów patologicznych.

Mięśnie

• Badanie biopsyjne mięśni i powięzi mięśniowej. Diagnozę przeprowadza się za pomocą igły lub otwartego zabiegu chirurgicznego.
• Pęcherz moczowy

Krew

• Metoda aspiracji
• Trepanobiopsja

Oczy

• Biopsja aspiracyjna wspomagana próżniowo
• Tkanka kostna

Przezskórnie przez nakłucie, przy użyciu grubej lub cienkiej igły, lub chirurgicznie

Elektroencefalografia (EEG) to metoda badania aktywności elektrycznej mózgu polegająca na umieszczeniu elektrod w określonych miejscach na powierzchni głowy.

Co to jest aktywność elektryczna mózgu?

Mózg zbudowany jest z komórek nerwowych – neuronów – które mają zdolność „łańcuchowego” przekazywania impulsów elektrycznych. Różne obszary mózgu reagują na różne bodźce zewnętrzne – w tych obszarach neurony przekazują pojedyncze impulsy. Ponadto w pewnych warunkach impulsy te mogą się wzajemnie osłabiać lub wzmacniać.

Elektroencefalograf jest w stanie wykryć impulsy elektryczne w mózgu. Składa się on z elektrod podłączonych do komputera. Elektrody przymocowane do głowy pacjenta odbierają impulsy i przesyłają je do komputera, który je rozszyfrowuje i wyświetla. Na papierze impulsy są wyświetlane jako fale. Fale te mają różne właściwości (częstotliwość i amplitudę) i dzielą się na fale alfa, beta, delta, theta i mu.

Co pokazuje badanie EEG?

Badanie elektroencefalogramu pozwala specjaliście dostrzec oznaki różnych nieprawidłowości w pracy mózgu i ocenić ich charakter. Na przykład, EEG może być wykorzystywane do wykrywania

aktywność epileptyczna w różnych płatach mózgu;
możliwe przyczyny ataków paniki i zaciemnień;
w których płatach mózgu znajdują się nieprawidłowe ogniska;
jak zmienia się aktywność elektryczna mózgu przed wystąpieniem napadu.
EEG można również wykorzystać do ustalenia przyczyny problemów neurologicznych – zaburzeń czynnościowych lub uszkodzeń organicznych, a także do oceny skuteczności terapii i rehabilitacji (w tym przypadku EEG wykonuje się przed rozpoczęciem leczenia, a następnie – w trakcie lub po zakończeniu przyjmowania leków).

Jak przeprowadza się badanie EEG?

Na głowę pacjenta nakłada się czepek z elektrodami. Lekarz bada aktywność elektryczną mózgu pacjenta w stanie spoczynku, prosi go o mruganie, aby uwzględnić błędy mrugania, a następnie pracuje nad pacjentem, prosząc go o głębokie oddychanie (hiperwentylacja) i badając jego reakcję na błyski światła (fotostymulacja).

Wskazania do EEG:

• Wcześniejsze urazy głowy lub zabiegi neurochirurgiczne.
• Zaburzenia krążenia krwi w mózgu (np. udary).
• Podejrzenie guza mózgu.
• Napady drgawek lub omdlenia w wywiadzie.
• Częste epizody zawrotów i bólów głowy.
• Różne zaburzenia snu (bezsenność, częste budzenie się w nocy, somnambulizm).
• Zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu i inne choroby błon mózgowych.
• Opóźniony rozwój mowy i rozwój psychomotoryczny, jąkanie się.
• Tiki u dzieci.
• Mózgowe porażenie dziecięce.

Przeciwwskazania do EEG:
Nie ma wyraźnych przeciwwskazań do wykonania zabiegu. W niektórych przypadkach może to być trudne ze względu na otwarte rany i skaleczenia, które uniemożliwiają założenie elektrod, a także u małych dzieci i osób z pewnymi zaburzeniami psychicznymi – ponieważ mają one trudności z zachowaniem spokoju niezbędnego do przeprowadzenia badania i dokładną interpretacją wyników.

Przygotowanie do badania EEG

Na 3-4 dni przed badaniem nie należy przyjmować żadnych leków przeciwdrgawkowych, uspokajających ani hipnotycznych, a także unikać kawy i mocnej herbaty, napojów energetyzujących i czekolady.
Przed zabiegiem należy dobrze umyć głowę i oczyścić ją z produktów do stylizacji oraz wysuszyć włosy.
Należy odpowiednio się odżywiać na kilka godzin przed badaniem, aby zapobiec uczuciu głodu i spadkowi poziomu cukru we krwi, co może zafałszować wyniki badania.
Jeśli badanie EEG jest planowane w stanie snu (zwykle wymagane w przypadku padaczki), noc poprzedzająca badanie powinna być bezsenna.
Wszystkie sugestie

Markery nowotworowe to specyficzne antygeny (impulsy), które wykrywa się we krwi w przypadku obecności w organizmie niektórych nowotworów złośliwych.

Należy zauważyć, że prawidłowy poziom markerów nowotworowych nie oznacza obecności blaszki miażdżycowej, podobnie jak podwyższony poziom nie oznacza jej obecności. Podwyższony poziom markerów nowotworowych obserwuje się również w procesach zapalnych. Dlatego badania krwi na obecność markerów nowotworowych mają jedynie drugorzędne znaczenie.

Dlatego zarówno w badaniach przesiewowych (wykrywanie blaszek miażdżycowych we wczesnych stadiach), jak i w praktyce klinicznej, zastosowanie markerów nowotworowych jest bardzo ograniczone. Wykrywanie markerów nowotworowych jest ważne głównie w przypadku złośliwego raka jelita krętego i raka gruczołu przedodźwiernikowego.

Jeśli wykrywa się podwyższony poziom jednego z markerów, konieczne są dodatkowe badania, bez których nie można postawić diagnozy szczątkowej.
Jeśli rozpoznanie raka zostanie potwierdzone, a poziom markerów nowotworowych jest wysoki, dynamika ich poziomu w czasie pozwala na ominięcie metod leczenia.

Co to są biomarkery?

Biomarkery to substancje, które są wykrywane w tkankach i żebrach pacjenta w podwyższonym stężeniu. Termin „marker nowotworowy” jest używany tylko w onkologii, ale biomarkery mają bardziej ogólny charakter.

Biomarkery mogą być wykorzystywane jako wskaźniki:

• Wskaźnik obecności/braku nowotworu.
• Wskaźnik skuteczności leków.
• Kryterium skuteczności w badaniach klinicznych.
• Określenie odpowiedzi na leczenie.
• Charakterystyka bezpieczeństwa/toksyczności produktów leczniczych.
• Wykorzystują do poszukiwania mechanizmów działania leków.

Dlatego biomarkery – to nowoczesna możliwość jednoznacznej identyfikacji patologii, stadium choroby, a także właściwego doboru leków i terapii.
Aby prawidłowo wybrać biomarkery do badania, należy odpowiedzieć na dwa pytania:

Jaki jest konkretny cel stosowania biomarkera (wykrywanie nowotworów we wczesnym stadium, ocena wpływu leków na postęp choroby, identyfikacja celu działania leku)?
Prawidłowy i właściwy wybór biomarkera w naturalny sposób decyduje o ważności wyniku badania. Zadanie to może wykonać jedynie profesjonalny onkolog.

Kiedy potrzebne są markery onkologiczne?

Jeśli chodzi o onkologię, to jeśli u danej osoby występują wysokie czynniki ryzyka zachorowania na raka lub ma ona jakiekolwiek obawy z tym związane, z pewnością powinna skontaktować się z onkologiem i wykonać badanie krwi w celu określenia poziomu markerów nowotworowych.

Jeśli nowotwór został już wykryty, można zastosować marker onkologiczny w celu wybrania najskuteczniejszej metody leczenia.

To ważne, aby o tym wiedzieć! Kategorycznie nie zaleca się wykonywania samokontroli bez zalecenia lekarza onkologa. W takim przypadku można bowiem uzyskać zarówno niespodziewanie negatywne, jak i bardzo pozytywne wyniki, których nie da się usunąć bez pomocy lekarza. Skutkiem tego jest niepokój pacjenta, powikłania i szybki rozwój procesów płytkowych.
Jednocześnie należy pamiętać, że obecność różnych chorób przewlekłych, stres, procesy zapalne, infekcje, zaburzenia hormonalne mogą również dawać niemiarodajne wskaźniki poziomu stężenia markerów nowotworowych, co oznacza, że nie należy poprzestawać na jednej analizie.

Ponadto nie ma uniwersalnego biomarkera pulchnego, który można by znaleźć w każdym typie nowotworu. Dlatego ważną rolę odgrywa tu wysoki profesjonalizm onkologa, który wybiera do badania najbardziej odpowiedni marker pulchny.

Jak i kiedy stosuje się markery nowotworowe?

Różne markery nowotworowe mogą wskazywać na różne rodzaje nowotworów. Tylko w wyjątkowych przypadkach kilka markerów może wskazywać na ten sam typ nowotworu lub, alternatywnie, ten sam marker może wskazywać na kilka różnych typów nowotworów.

Dlatego w celu zapewnienia wiarygodności wyników przeprowadza się pojedynczą analizę z użyciem kilku rodzajów biomarkerów.

Badanie służy do wykrywania określonego typu nowotworu:

• PSA (marker raka swoistego dla prostaty).

Antygen ten wytwarza się przez komórki złośliwego guza prostaty. Normalny poziom markerów nowotworowych wynosi – 4 ng/ml. Przeszacowanie tej wartości wskazuje na możliwość wystąpienia raka gruczołu krokowego.

• CA-125 i NA-4 (specyficzny antygen gruczołowy)

Marker ten nie powinien przekraczać 35 jednostek/ml. CA-125 może być także wykrywany w raku piersi i nowotworach złośliwych oskrzeli.

• CEA lub REA (antygen karcinoembrionalny)

Standardowa wartość tego markera wynosi 5 ng/ml, a każda wartość powyżej tej wartości wymaga dodatkowych badań. Wysokie stężenie tego antygenu może wskazywać na rozwój raka żołądka, jelit, macicy, piersi, trzustki i tarczycy.

• AFP (alfa-fetoproteina)

AFP (alfa-fetoproteina) wykorzystuje się do diagnozowania raka wątroby. Norma dla antygenu wynosi 15 ng/ml. AFP stosuje się do wykrywania raka jajników, jąder i guzów przewodu pokarmowego.

Podsumowując, chcielibyśmy jeszcze raz podkreślić, że nieprawidłowe wyniki badań nie są ostatecznym wskazaniem do rozpoznania raka! Kompetentny onkolog zawsze dopuści dodatkowe metody diagnostyczne, które mogą potwierdzić lub uwiarygodnić rozpoznanie.

Badania laboratoryjne stanowią podstawę do rozpoznania cukrzycy i opracowania algorytmu leczenia. W ten sam sposób pokazują one realistyczny obraz postępu i ciężkości choroby. Na podstawie wyników badań poziomu cukru we krwi, które są systematycznie przekazywane pacjentowi, endokrynolog monitoruje postępy leczenia i w razie potrzeby wprowadza odpowiednie korekty.
Glukoza we krwi: analiza w celu zapobiegania powikłaniom

Sprawdź Inspilar

Cukrzyca: typy i skutki

Na przykład cukrzyca z niedoborem glukozy we krwi jest poważnym zaburzeniem metabolizmu białek, charakteryzującym się przewlekłym podwyższeniem stężenia glukozy we krwi z powodu niedoboru insuliny (typ 1) lub niewrażliwości tkanek (typ 2).

Nie jest to pozbawione komplikacji:

• niedobór nerwów;
• ślepota;
• gangrena końcówek;
• angiopatia cukrzycowa;
• udar;
• zawał;
• zaburzenia neuropatyczne.

Zapobieganie poważnym konsekwencjom cukrzycy jest całkowicie możliwe pod warunkiem prawidłowego stosowania specjalnych leków i rzeczywistej kontroli poziomu cukru za pomocą analizy stężenia glukozy we krwi. W związku z tym natychmiastowe wykrycie i leczenie choroby pozwala utrzymać jakość życia pacjenta na odpowiednim poziomie.

Sprawdź Diabetins Max

Dodatkowe badania przy cukrzyce

• Hemoglobina glukozylowana (HbA1c) jest parametrem biochemicznym wskazującym na średni poziom glukozy we krwi w ciągu ostatnich 3 miesięcy. W normalnym zakresie 4-6,2% i nie zależy od wieku ani statutu. Wartości powyżej 6,2% wymagają przeprowadzenia dodatkowych badań w kierunku cukrzycy w celu potwierdzenia lub potwierdzenia rozpoznania.
• C-peptyd i insulina we krwi są wskaźnikami wewnętrznej biosyntezy insuliny. Odpowiednio służą one do rozróżniania cukrzycy insulinozależnej i insulinoniezależnej. W pierwszym przypadku oba parametry obniża, a w drugim mieszczą się w granicach normy.
• Glukoza we krwi jest najważniejszym badaniem służącym do wykrywania cukrzycy. Wartości glukozy we krwi powyżej 6,6 mmol/l są markerem obecności choroby.
• Wskaźnik insulinooporności (NOMA) jest matematycznym modelem stosunku insuliny do glukozy we krwi. Analizę przeprowadza się w celu określenia ryzyka wystąpienia cukrzycy typu 2 lub powikłań sercowo-naczyniowych. Współczynnik NOMA wskazuje na oporność komórek na działanie insuliny.
• Oprócz badań laboratoryjnych w kierunku tsukor, w celu wykrycia powikłań cukrzycy stosuje się badania instrumentalne – ultrasonografię, angiografię, encefalografię.

Zasady pobrania materiału

Próbki krwi są pobierane wyłącznie we wczesnych godzinach rannych. Nocna głodówka powinna wystarczyć. Można pić czystą wodę. Przez 24 lata przed przyjęciem leku biomaterium nie należy narażać się na stres fizyczny lub emocjonalny ani spożywać alkoholu. Przyjmowanie jakichkolwiek leków należy skonsultować z lekarzem. Może on uznać za konieczne zaprzestanie ich stosowania na pewien czas.

• Spirometria
• Rezonans magnetyczny
• Radiografia (RTG)
• Mammografia
• Elektrokardiografia (EKG)