Kategoria: Badania

Spirometria to termin oznaczający podstawowe testy czynności płuc, które mierzą ilość powietrza wdychanego i wydychanego przez daną osobę.
Istnieją trzy główne wskaźniki pomiarowe: objętość, czas i przepływ. Spirometria jest aktywna, nieinwazyjna, wrażliwa na wczesne zmiany i może być interpretowana. Ze względu na dostępność przenośnych iluminatorów badanie można wykonać praktycznie wszędzie, a po odpowiednim przygotowaniu może je wykonać każdy. Wykonuje się je w celu wykrycia obecności lub braku choroby płuc, ilościowego określenia upośledzenia płuc, monitorowania wpływu czynników zawodowych/środowiskowych oraz określenia działania leków.

Dlaczego warto zrobić spirometrię?

Może pomóc w ustaleniu, czy dźwięk lub zapalenie dróg oddechowych nie przeszkadza w normalnym oddychaniu. Wyniki są przydatne w diagnostyce patologii płuc. W niektórych przypadkach można ją wykorzystać do określenia stopnia ciężkości stanu pacjenta.
Format różni się w zależności od typu używanego spirometru. Z reguły pracownik służby zdrowia powinien porównać wyniki z normalnym zakresem wartości.
Krzywe wykreślane przez spirometr są również ważne dla pracownika służby zdrowia przy ocenie wyników.

Przeciwwskazania

Jeśli w ostatnim czasie wystąpiła którakolwiek z poniższych sytuacji, przed wykonaniem spirometrii najlepiej poczekać, aż pacjent całkowicie wyzdrowieje.

• Krwioplucie nieznanego pochodzenia
• Odma opłucnowa
• Niestabilny stan układu krążenia, niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego lub zatorowość płucna
• Tętniaki aorty piersiowej lub czaszkowej
• Niedawna operacja oczu
• Ostre nieprawidłowości wpływające na wynik badania, takie jak nudności lub wymioty
• Niedawno przebyte operacje w obrębie klatki piersiowej lub jamy czaszki

Pozycja pacjenta

Prawidłowa pozycja do pomiaru jest następująca:

• Siedzenie w pozycji wyprostowanej: nie powinno być różnicy w ilości powietrza, jaką pacjent jest w stanie zobaczyć w pozycji siedzącej w porównaniu z pozycją stojącą, jeśli siedzi w pozycji wyprostowanej i bez ograniczeń.
• Nogi powinny być ułożone na płaskim podłożu i nie powinny być nadmiernie skorygowane: bez użycia mięśni brzucha do ułożenia nóg.
• Poluzuj luźny strój: jeśli strój jest zbyt ciasny, spirometria może być ograniczona (wyświetlana będzie mniejsza objętość niż w rzeczywistości).
• Protezy zębowe są często pozostawiane w jamie ustnej.
• Należy używać krzeseł z poręczą: pacjenci mogą się chwiać lub wiercić, jeśli są wystawieni na maksymalną widoczność.

Przed wykonaniem procedury u pacjenta należy umyć ręce. Filtry bakteryjno-żylne powinny być stosowane u wszystkich pacjentów i wyrzucane po zakończeniu badania pacjenta. Jeśli pacjent z chorobą zakaźną wymaga badania, należy je wykonać pod koniec sesji, a sprzęt należy oczyścić i wysterylizować/wyłączyć (w zależności od tego, który jest używany) przed ponownym użyciem.
Interpretacja spirometrii
Interpretacja spirometrii często ujawnia jeden z trzech podstawowych typów spirometrów. Zależy to od ilości powietrza, jaką można odebrać, a także od tego, jak można odbierać w pierwszej sekundzie.

Istnieją dwa rodzaje wzorów:

• normalna
• obstrukcyjny
• restrykcyjne.

Prawidłowa czynność płuc

Wyniki badań czynności płuc nie mają żadnej wartości, jeśli nie zgadzają się z wartościami referencyjnymi lub przewidywanymi. Istnieje wiele dostępnych wartości referencyjnych, które zostały opracowane w różny sposób, ale w badaniach porównujących różne kraje europejskie często stosuje się porównania Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (ECCS).
Wartości referencyjne pochodzą z meta-talerzy, które zawierają dane z badań populacyjnych. Próba populacyjna w badaniu jest idealnie duża, a dane zbierane są na temat wzrostu, masy ciała, wieku, pochodzenia etnicznego, palenia tytoniu, środowiska, warunków pracy i sprawności fizycznej. Sumy ECCS są liniowe, ale zmiana czynności płuc jest w rzeczywistości procesem nieliniowym. Dlatego w niektórych sytuacjach podane wartości kontrolne nie reprezentują się dla osoby badanej. W najbliższej przyszłości pojawią się nowe równania, które pozwolą rozwiązać te problemy.
U dorosłych wiek, wzrost, postura i rasa są głównymi wyznacznikami wartości referencyjnych dla pomiarów spirometrycznych.

Czynność płuc często wzrasta do 25. roku życia, a następnie zmniejsza się z wiekiem. Niestety, niektóre urządzenia do badania czynności płuc podają pacjentom poniżej 25 roku życia większe wartości przewidywane niż te przewidywane w wieku 25 lat. Aby uniknąć przeszacowania wartości przewidywanej dla pacjentów w wieku poniżej 25 lat, najlepiej jest podzielić tę wartość w następujący sposób: wiek uczestnika 16 lat, a następnie 25 lat.

Obstrukcja

Obstrukcja charakteryzuje się zwężeniem przepływu powietrza; dochodzi do zmniejszenia rozmiarów dróg oddechowych poprzez skrócenie napięć gładkich, pieczenie, zatykanie śluzem lub zapadanie się dróg oddechowych w przypadku rozedmy.

Obstrukcja charakteryzuje się następującymi zmianami:

• zmniejszenie GFR (wymuszonej pojemności życiowej płuc);
• prawidłowa lub zmniejszona TEF (całkowita pojemność płuc);
• normalne lub zmniejszone VEF1 (wymuszona widoczność w ciągu 1 sekundy);
• niski współczynnik TEF1 / TEFL;
• odwrócony kontur na wykresie objętości.

Astma jest chorobą obturacyjną, ale wyniki spirometrii mogą być prawidłowe, jeśli pacjent nie odczuwa obturacji. Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest również chorobą obturacyjną, ale w większości przypadków nie jest odwracalna.

Ograniczenia

Choroby restrykcyjne charakteryzują się utratą objętości płuc i występują znacznie rzadziej. Dzieje się tak w przypadku zwłóknienia płuc, chorób opłucnej, zaburzeń ściany komórkowej klatki piersiowej (mukowiscydoza), zaburzeń nerwowo-mięśniowych, pneumonektomii, wzdęć płuc i otyłości. W wielu przypadkach tzw. restrykcyjne ślady spirometryczne wynikają z nieosiągnięcia końca wdechu, co zubaża FEF.

Upośledzenie to można scharakteryzować następująco:

• spadek wartości FGEL;
• Współczynnik FEF1/EFL jest normalny lub wysoki ;
• Kształt wykresu spirometrycznego jest prawidłowy;
• Prawdopodobnie stosunkowo wysoka PSV (szczytowa prędkość widoczności).

MRI (Magnetic Resonance Imaging) to bezbolesna metoda diagnostyki medycznej, która umożliwia rozpoznawanie chorób bez wymiany energii. Wielką zaletą tej metody jest możliwość stosowania jej u dzieci w każdym wieku oraz u kobiet w ciąży. Istotnym przeciwwskazaniem jest klaustrofobia.

Do obrazowania rezonansem magnetycznym w klinice wykorzystuje się aparat Philips Achieva 1,5 tesli, kanałowy (produkcji holenderskiej). Urządzenie to łączy w sobie wszystkie funkcje potrzebne do uzyskania obrazów o wysokiej jakości.

W razie potrzeby wszystkie badania można wykonać ze wzmocnieniem kontrastowym.
Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) to metoda uzyskiwania tomograficznych obrazów medycznych do badania narządów wewnętrznych i tkanek z wykorzystaniem zjawiska jądrowego rezonansu magnetycznego. Metoda ta opiera się na elektromagnetycznym sprzężeniu jąder atomowych, najczęściej atomów wody, a konkretnie na ich zaburzeniu przez kombinację skrętów elektromagnetycznych w polu magnesu stałego o dużym natężeniu.

Informacje dla pacjentów

Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego to zaawansowana, ale bezpieczna i skuteczna metoda diagnostyczna, która nie wymaga promieniowania jonizującego ani wszczepiania substancji radioaktywnych. Pole magnetyczne i impulsy o częstotliwości radiowej stanowią podstawę obrazów MRI.

Podczas badania pacjent jest umieszczany w tunelu tomograficznym. Średnica guza wynosi zwykle 70-80 cm. Tunel jest otwarty z dwóch stron. Wentylacja i oświetlenie zostały zaprojektowane z myślą o zapewnieniu pacjentowi maksymalnego komfortu podczas badania.

Rezonans magnetyczny zapewnia wyraźny obraz narządów wewnętrznych, pomaga w postawieniu diagnozy i przepisaniu właściwego leczenia.

Cechy i zalety rezonansu magnetycznego

Rezonans magnetyczny jest jedną z najskuteczniejszych metod diagnozowania chorób mózgu i rdzenia kręgowego, kręgosłupa, stawów, narządów jamy czaszki (z wyjątkiem żołądka i jelit), miednicy małej, a także serca i stawów. Rezonans magnetyczny najczęściej stosuje się jako metoda uściślenia diagnozy.

Główne zalety MRI to wysoki kontrast tkanek miękkich (umożliwiający uzyskanie wyraźnych obrazów różnych tkanek miękkich bez wstrzykiwania środka kontrastowego) oraz brak ciśnienia wymiany.

Z reguły MRI nie stosuje się do badania płuc, żołądka oraz jelit.

Przeciwwskazania do MRI

Bezwzględnym przeciwwskazaniem do wykonania MRI jest obecność rozrusznika serca (stymulator, rozrusznik, kardiowerter) lub innych wszczepionych urządzeń programowalnych, a także obecność metalu w pobliżu mózgu lub oczu.

W innych przypadkach badanie jest zazwyczaj możliwe. Jednak przed rozpoczęciem badania pacjent musi podać lekarzowi lub pielęgniarce te informacje o sobie:

• masz wszczepione rozruszniki serca, sztuczne zastawki serca, wyrostki, gniazda, zauszniki, filtry lub inne urządzenia pełniące funkcje medyczne w środku ciała?
• Czy w przeszłości przeprowadzano operacje na mózgu, sercu lub innych narządach?
• masz w swoim ciele jakieś niemetalowe przedmioty (kawałki, odłamki)?
• Czy cierpisz na epilepsję, ataki padaczki lub czy kiedykolwiek byłeś niezdolny do pracy?
• Jeśli pacjentka jest w ciąży, powinna poinformować o tym lekarza przed badaniem.

Data i godzina badania zostanie ustalona wcześniej przez pacjenta lub lekarza. Do badania nie są potrzebne żadne specjalne przygotowania, nie ma też ograniczeń w przyjmowaniu pokarmów.

Wyjątkiem jest MRI jamy czaszki z cholangiografią MRI. Cholangiografia (musi być wykonywana na czczo – nie należy jeść przez co najmniej 4 lata przed badaniem) i rezonans magnetyczny miednicy (najlepiej wykonywać go z napełnionym woreczkiem – przed badaniem należy wypić kilka łyków rzodkiewki). Przed badaniem MRI jamy czaszki oraz każdym badaniem z dożylnym podaniem środka kontrastowego nie należy spożywać regularnych posiłków, choć lekki obiad lub kolacja nie będą przeszkadzać.

Sposób przeprowadzania rezonansu

Przed badaniem należy zdjąć i pozostawić w wyznaczonym miejscu wszystkie metalowe przedmioty i ubrania (nakrętki, ćwieki, guziki, sprzączki itp.). Sprawdzenie przedmiotów metalowych (kluczy, monet itp.), zużycia magnetycznego (kaset, dyskietek, kart kredytowych). Zdejmij metalową biżuterię, monety. Jeśli używasz makijażu z drobinkami metalu, zdejmij go. Metalowe zęby często nie mają wpływu na jakość zdjęć.

Pielęgniarka lub lekarz poprosi Panią/Pana o udanie się do sali badań MRI. Pacjent zostanie poproszony o położenie się na stole i umieszczony w środku dużej tuby (tuby magnetycznej). Przez cały czas trwania badania lekarz będzie monitorował pacjenta za pomocą kamery wideo. W razie potrzeby będzie można się z nim skontaktować za pomocą specjalnego systemu interkomowego.

Podczas badania może być konieczne podanie środka kontrastowego. Jest to konieczne, aby lepiej „naświetlić” obszary zainteresowania lekarza. Środki kontrastowe MRI są lekami na bazie gadolinu, podawanymi dożylnie w ilości 5-20 ml. Zabiegowi temu zwykle nie towarzyszą żadne nieprzyjemne odczucia ani reakcje niepożądane.

Głównym zadaniem użytkownika jest utrzymanie stabilnych rąk przez cały czas trwania badania (często trwa ono od 20 do 30 minut). Decyduje to o jakości uzyskanych obrazów.

Podczas badania odczuwalny jest rytmiczny szum o różnej tonacji i poziomie. Wiąże się to z normalnym funkcjonowaniem urządzenia.

Po zakończeniu badania wyniki można odebrać następnego dnia lub przekazać lekarzowi, który skierował pacjenta na badanie. W razie potrzeby i po konsultacji z lekarzem wyniki można odebrać do 1 roku po badaniu.

Przed i w trakcie procedury MRI

Przed skanowaniem należy usunąć wszystkie metalowe przedmioty, sprawdzić obecność urządzeń medycznych i tworzyw sztucznych. Skanowanie metodą rezonansu magnetycznego może trwać do 20-30 tygodni, ale może też trwać dłużej. Na przykład skanowanie jamy czaszki trwa dłużej niż skanowanie mózgu.

Ponieważ podczas badania MRI jest głośno hałas, obowiązkowa jest ochrona uszu.

W niektórych rodzajach badań stosuje się dożylne wstrzyknięcie środka kontrastowego.

Przed wykonaniem MRI pacjenci powinni dowiedzieć się, jakich informacji dostarczy badanie i jaki będzie miało wpływ na strategię leczenia, czy istnieją przeciwwskazania do MRI oraz czy i w jakim celu zostanie użyty kontrast. Przed rozpoczęciem procedury: jak długo będzie trwało skanowanie, gdzie znajduje się przycisk aktywacji oraz jak można skontaktować się z personelem podczas skanowania.

Cechy sprzętu medycznego w pracowni rezonansu magnetycznego

Połączenie pola magnetycznego o wysokim natężeniu stosowanego podczas skanowania MRI i pola o wysokiej częstotliwości radiowej o wysokim natężeniu stawia ekstremalne wymagania sprzętowi medycznemu używanemu podczas badań. Musi on mieć specjalną konstrukcję i może podlegać dodatkowym ograniczeniom dotyczącym stosowania w pobliżu urządzenia MRI.

Przeciwwskazania

Istnieją zarówno przeciwwskazania negatywne, które umożliwiają wykonanie zabiegu w określonych warunkach, jak i bezwzględne, które uniemożliwiają jego wykonanie.

Bezwzględne przeciwwskazania

• Zainstalowany kardiostymulator (zmiany pola magnetycznego mogą wpływać na rytm serca).
• Femoramagnetyczne lub elektroniczne implanty ucha środkowego.
• duże implanty metalowe, odłamki feromagiczne.
• Aparat feromagnetyczny ILIZAROV.
• Przeciwwskazania niepożądane
• pompy insulinowe
• stymulatory nerwów
• Nieferromagnetyczne implanty wewnątrzustne,
• protezy zastawek serca (na dużych polach, gdy podejrzewa się dysfunkcję)
• klipsy krwionośne (z wyłączeniem naczyń mózgowych),
• zdekompensowana niewydolność serca,
• Pierwszy trymestr ciąży (brak jest dowodów na teratogenne działanie pól magnetycznych, choć metoda ta jest lepsza niż skanowanie za pomocą promieniowania rentgenowskiego lub tomografii komputerowej).
• Klaustrofobia (ataki paniki podczas przebywania w tunelu mogą uniemożliwić wykonanie badania).
• potrzeba monitorowania fizjologicznego
• niedostosowanie do potrzeb pacjenta
• stan krytyczny/ekstremalnie krytyczny u pacjenta z chorobą podstawową/satelitarną
• tatuowanie przy użyciu metalowych połączeń w barierach (może dojść do obrażeń).
• Do negatywnych przeciwwskazań MRI należy dodać protezy dentystyczne i systemy wsporników, ponieważ mogą wystąpić artefakty związane z nieregularnością pola.

Szeroko stosowany w protetyce tytan nie jest ferromagnetyczny i jest praktycznie bezpieczny w rezonansie magnetycznym; wyjątkiem jest dostępność stopów tytanu na bazie sprejów tytanowych (np. dwutlenku tytanu).

Dodatkowym przeciwwskazaniem do wykonania MRI jest obecność implantów ślimakowych – protez ucha wewnętrznego. MRI jest przeciwwskazany w przypadku niektórych protez ślimakowych, ponieważ w implancie ślimakowym znajdują się części metalowe, które zawierają materiały ferromagnetyczne.

Jeżeli badanie MRI jest wykonywane z kontrastem, przeciwwskazania te należy dodać:

• Niedokrwistość hemopoetyczna;
• Nadwrażliwość na składniki wchodzące w skład środka kontrastowego;

Radiografia (RTG) to technika należąca do grupy badań nieinwazyjnych (bezkontaktowych), które nie wymagają naruszenia integralności powłoki skórnej. Za pomocą diagnostyki rentgenowskiej lekarze uzyskują obraz fiksovaniyu (zdjęcie rentgenowskie) badanego obiektu.

Radiografia cyfrowa to metoda uzyskiwania obrazów narządów i tkanek za pomocą wymazów rentgenowskich i przekształcania ich za pomocą technologii komputerowej.

Cechy i zalety cyfrowej diagnostyki rentgenowskiej:

Uzyskanie wyników w ciągu 10-15 godzin; Obrazy są wyświetlane na ekranie komputera, ale można je też przenieść na film cyfrowy; Jakość obrazu (ma duże znaczenie w diagnostyce różnych stanów patologicznych) Możliwość przetwarzania obrazu za pomocą programu komputerowego;
Możliwość zapisu na nośniku cyfrowym (CD);
Archiwizacja w karcie elektronicznej pacjenta, możliwość przechowywania obrazów cyfrowych przez długi okres czasu;


Jakie mogą być zdjęcia rentgenowskie:

• zatok szczękowych;
• płuc;
• kręgosłupa szyjnego;
• odcinka kręgosłupa piersiowego;
• kręgosłupa poprzecznego;
• kręgosłupa międzyżebrowego;
• stawów kręgosłupa z testami czynnościowymi;
• stawu barkowego, staw barkowy z testami funkcjonalnymi;
• stawu rzepkowo-udowego;
• rąk;
• stawu promieniowo-nadżerkowego;
• stawów biodrowych;
• stawu kolanowego;
• stawu kulszowego;
• stawów stóp.

Wskazania i przeciwwskazania do diagnostyki rentgenowskiej.

Zdjęcia rentgenowskie mogą być wykonywane wyłącznie ze wskazań klinicznych, po ustaleniu charakteru choroby i wystawieniu przez lekarza skierowania na badanie.

Promieniowanie rentgenowskie (radiografia) jest stosowane w następujących dziedzinach:

• Ortopedia i traumatologia – różne rodzaje złamań kości, zwichnięcia, patologie stóp, łagodne i złośliwe odrosty kostne, zmiany zapalne kości i stawów (zapalenie kości i stawów, artretyzm, artroza); zaburzenia wzrostu kości (dysplazja); różne rodzaje złamań, zwichnięć.
• Otolaryngologia – choroby zatok obocznych nosa (zapalenie zatok szczękowych, czołowych), odchylenia przegrody nosowej, różne wady (brak zatoki, torbiele) i urazy (złamania kości nosa).
• Neurologia – patologiczne zgniecenia i urazy oraz różne choroby kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowo-dystroficzne (osteochondroza, grzyby krążka międzykręgowego, spondyloza), łagodne i złośliwe obrzęki.
• Reumatologia – choroby reumatyczne i inne układowe uszkodzenia stawów.
• Pulmonologia – gruźlica, nieprawidłowości i wały płuc, urazy lub ciała obce w płucach i oskrzelach, różne rodzaje zapaleń płuc, destrukcyjne uszkodzenia płuc (ropnie, zgorzel), zapalenie opłucnej, nowotwory łagodne i złośliwe, zmiany przerzutowe.
• Urologia – Ptoza nerwu (wypadnięcie), kamienie w nerkach i moczowodach, wady nerwu, pielonephritis, gidronephrosis, anomalie w rozwoju nerwu, Profilaktyczne leczenie choroby tętnic nerkowych, zapalenia pęcherza moczowego, gruczolaka gruczołów przedodźwiernikowych.
• Profilaktyczne badania narządów jamy klatki piersiowej dla wczesnego wykrywania i odpowiednio sporadyczne i yakisnogo leczenia gruźlicy nóg i onkologichnyh chorób. Zdjęcia rentgenowskie pozwalają szybko określić stadium choroby, a także to, w którym konkretnie narządzie lub obszarze ciała dochodzi do zmian patologicznych. Jedynym przeciwwskazaniem do wykonywania zdjęć rentgenowskich jest macierzyństwo i laktacja u kobiet.

Jakie są korzyści z badania?

Radiografia ma następujące zalety:

• nie wymaga specjalnego przygotowania;
• Bardzo łatwo dostępne i łatwe do wykonania;
• w jak najkrótszym czasie;
• umożliwia ocenę skuteczności leczenia w czasie;

W przypadku wykrycia jakichkolwiek nieprawidłowości pacjent zostanie skierowany na konsultację do lekarza (ogólnego, endokrynologa, urologa, neurologa, chirurga itp. Radiologia jest jedną z najdokładniejszych metod uzyskiwania informacji w diagnostyce pierwotnej we współczesnej medycynie. Zdjęcia rentgenowskie dają wyraźny obraz tkanek miękkich i kostnych.

Mammografia jest obecnie szeroko rozpowszechnioną, dokładną i najskuteczniejszą metodą badania stanu zdrowia piersi. Wiarygodność badania piersi zależy zarówno od jakości certyfikowanego sprzętu, jak i od kwalifikacji lekarza wykonującego badanie.

Przesiewowe badania mammograficzne, jeśli są wskazane, należy wykonywać co roku, ponieważ pozwalają one wykryć raka w najwcześniejszych i najbardziej subtelnych stadiach choroby. Na przykład mammografia może wykazać nieprawidłowy wzrost tkanki dwa lata wcześniej niż lekarz lub pacjent może wykryć te zmiany za pomocą rąk. Badanie rentgenowskie jest wskazane dla kobiet z tzw. grupy ryzyka:

• kobiety w wieku powyżej 45 lat;
• w każdym wieku z podejrzeniem pulchnych noworodków wykrytych podczas badania manualnego lub badania ultrasonograficznego;
• kobiety w każdym wieku, których bezpośredni rodzice chorują lub chorowali na raka piersi.

Badanie polega na wykonaniu zdjęć rentgenowskich (mammografia cyfrowa 3D i USG piersi są rozróżniane oddzielnie), które przedstawiają obraz tkanki piersi w różnych projekcjach. Radiolog analizuje obrazy i informuje pacjenta o wynikach. Wykonując planowane coroczne badanie u tego samego mammografa, radiolog ma dodatkową korzyść – może porównać aktualne badanie z poprzednim, co ułatwi i uprości wykrywanie nieprawidłowości, które mogą się pojawić z roku na rok.

Co wykaże badanie mammograficzne?

Mammografia fizyczna wykaże następujące wyniki:

• Brak oznak raka tkanki;
• nowotwory niezłośliwe;
• Nieprawidłowe zmiany w tkankach, które wymagają badań kontrolnych w celu potwierdzenia nowotworu.

Jakie są różnice między mammografią przesiewową a diagnostyczną?

Mammografia przesiewowa jest metodą badania, która pozwala ocenić stan tkanek i obecność nieprawidłowych zmian o charakterze pulchnym. Mammografia diagnostyczna jest cennym narzędziem służącym do wykrywania nieprawidłowych zmian w tkance w celu postawienia trafnej diagnozy i podjęcia leczenia.

Czy mammografia boli ?

Z reguły badanie mammograficzne nie powoduje bólu, ale niektóre kobiety zgłaszają dyskomfort podczas zabiegu. Właściwe badanie polega na ściśnięciu piersi między dwiema płytami platformy podczas obrazowania. Jeśli ściskanie jest zbyt niewygodne i powoduje ból, można poprosić radiologa o zmianę pozycji piersi w celu złagodzenia dyskomfortu. Na stopień dyskomfortu lub bólu wpływa wielkość piersi, dzień cyklu miesiączkowego oraz doświadczenie radiologa. Dla większości kobiet najlepszym momentem na przeprowadzenie bezbolesnego badania jest dowolny dzień w ciągu pierwszego tygodnia po zakończeniu cyklu miesiączkowego. Jeśli to możliwe, nie należy planować badań przesiewowych piersi na dzień przed rozpoczęciem nowego cyklu miesiączkowego, ponieważ w tym czasie piersi są najbardziej podatne na ból.

Czy badanie rentgenowskie piersi jest bezpieczne?

Obecnie pacjentka poddawana mammografii naraża się na promieniowanie (< 0,1 mSv), które jest znacznie niższe niż w przypadku fluoroskopii. W ogólnej ocenie lekarzy dawka ta jest niewystarczająca do rozwoju nowych zmian chorobowych.

Podczas badania radiologicznego zawsze podajemy dawkę, na jaką narażony jest pacjent. Zaleca się dodatkowo przestrzeganie dawek skumulowanych otrzymanych w okresie badań dwuletnich. Ewentualnie półrocznych, jeśli w tych okresach pacjent często wykonywał badania rentgenowskie. Należy pamiętać, że rutynowe badania radiologiczne nie powinny przekraczać dawki skutecznej 1 mSv rocznie, a dalsze badania powinny być ograniczone.

Czy badanie piersi wymaga przygotowania?

Brak. Poza zaplanowaniem dnia badania zgodnie z cyklem, aby zmniejszyć dyskomfort, nie są konieczne żadne przygotowania. Istnieją jednak pewne zalecenia, które mogą okazać się pomocne:

Do zabiegu potrzebna jest czysta skóra, bez dezodorantów, balsamów i kremów. Przed badaniem należy je dokładnie umyć lub w ogóle z nich zrezygnować na dzień przed badaniem. Ślady talku i innych zarodników perfum mogą zmienić obraz i spowodować zniekształcenie wyników.
Badanie będzie przeprowadzane na nagim ciele. Będzie Ci wygodniej, jeśli będziesz mógł zdjąć tylko górną część ubrania.
Nie należy planować badania mammograficznego tuż przed lub w trakcie miesiączki. W tych okresach piersi stają się wrażliwe na ból.
Wcześniejsze badanie mammograficzne, jeśli nie zostało wykonane w zakładzie, może pomóc radiologowi w ocenie dynamiki tkanki i należy je zabrać ze sobą. Dlatego radiolog może chcieć porównać napływające obrazy z poprzednimi, aby w jak największym stopniu uniknąć stronniczości w swoich ustaleniach.
Pamiętaj, aby zgłosić wszelkie objawy lub dolegliwości, jakie mogą wystąpić w Twoich piersiach, w tym wcześniejsze choroby piersi i operacje. Ważne jest, aby wiedzieć, czy w twojej rodzinie występowały przypadki raka, zwłaszcza raka piersi.
W dniu badania nie należy ograniczać jedzenia i picia, a także nie należy przerywać przyjmowania przepisanych leków. Żaden z tych leków nie wpływa na wyniki ani procedurę badania mammograficznego. Natomiast zakłóca normalną codzienną rutynę i może wywoływać negatywne odczucia. Nie stawiaj się w takiej sytuacji.
Czy obecność implantów piersi wpływa na wyniki badań mammograficznych?

Implanty piersi często utrudniają dokładność odczytów mammograficznych, ponieważ implanty silikonowe i solne nie są widoczne na zdjęciach radiologicznych i blokują wyraźny widok otaczającej je tkanki, zwłaszcza jeśli implant jest umieszczony przed, a nie pod piersią. Doświadczeni radiolodzy wiedzą, jak ostrożnie ucisnąć pierś, aby uzyskać lepszy obraz, utrzymując jednocześnie implant na miejscu.

Czy mammografia ma ograniczenia w zakresie możliwości diagnostycznych?

Chociaż mammografia jest uważana za najdokładniejszy i najbardziej wiarygodny sposób diagnozowania raka piersi, nie diagnozuje ona wszystkich rodzajów raka piersi. W związku z tym istnieją pojęcia „przypadkowo ujemnych wyników”, kiedy na zdjęciu radiologicznym nie widać określonego rodzaju nowotworu, jak również „przypadkowo dodatnich wyników”, kiedy pewne indywidualne różnice w grubości tkanki piersi lub inne zmiany w tkance są interpretowane jako choroba nowotworowa. Należy zauważyć, że samo badanie mammograficzne często nie wystarcza do rozstrzygającego stwierdzenia obecności łagodnego lub złośliwego nowotworu. Jeżeli radiolog wykryje zmiany w tkance podczas badania przesiewowego, zawsze zaleci wykonanie ostatecznej mammografii lub dodatkowego badania. Jeśli masz niepokojące objawy, ale wynik badania mammograficznego jest „negatywny”, tzn. wskazuje na zdrową tkankę, powinnaś skonsultować się z mammologiem w celu przeprowadzenia innych rodzajów diagnostyki.

Chcemy, abyście byli odpowiedzialni za własne zdrowie i nie bali się badań lekarskich.

Serce jest najważniejszym narządem układu krążenia, bez którego istnienie organizmu ludzkiego jest niemożliwe nawet w założeniu. Ponieważ to właśnie praca mięśnia sercowego zapewnia niezawodny przepływ krwi i wszystkie procesy życiowe w narządach i tkankach. Dlatego też należy okresowo zwracać uwagę na kontrolę pracy serca, nawet jeśli nie ma widocznych skutków dla zdrowia całego organizmu.

Przede wszystkim kontrola stanu układu sercowo-naczyniowego wymaga konsultacji z wykwalifikowanym kardiologiem. Jeśli pacjent jest w wieku poniżej 30 lat i nie ma żadnych objawów, powinien zgłaszać się do lekarza raz na 5 lat, w wieku 30-40 lat – raz na 3 lata, po 40 roku życia – raz na 2-3 lata.

Co to jest elektrokardiografia

Do instrumentalnego badania czynności mięśnia sercowego wykorzystuje się elektrokardiografię. Badanie może być wykonywane w spoczynku, przy obciążeniu fizycznym oraz po zażyciu specjalnych leków. Podczas EKG określa się stan mięśnia sercowego, rytm serca, przepływ krwi w mięśniu sercowym.

Elektrokardiografia to metoda graficznej rejestracji z powierzchni ciała zjawisk elektrycznych zachodzących w mięśniu sercowym podczas jego pracy. Krzywa, która odzwierciedla aktywność elektryczną serca, jest nazywana elektrokardiogramem (EKG). EKG jest więc zapisem zmienności potencjałów występujących w sercu, gdy jest ono zahamowane.

Elektrokardiografia jest jedną z podstawowych metod badania serca i diagnostyki chorób układu sercowo-naczyniowego. EKG jest niezbędne w diagnostyce zaburzeń rytmu i przewodnictwa, przerostu i choroby niedokrwiennej serca. Metoda ta pozwala z dużą dokładnością mówić o lokalizacji zmian magnetycznych w mięśniu sercowym, ich rozszerzeniu, głębokości i czasie pojawienia się. EKG może ujawnić procesy dystroficzne i sklerotyczne w mięśniu sercowym, zaburzenia gospodarki elektrolitowej, które powstają pod wpływem różnych toksycznych substancji chemicznych. EKG jest powszechnie stosowane do badania czynnościowego układu sercowo-naczyniowego. Połączenie badania elektrokardiograficznego z testami czynnościowymi pomaga w rozpoznaniu omijającej niewydolności wieńcowej. A także przejściowych zaburzeń rytmu serca, prowadzeniu diagnostyki różnicowej między zaburzeniami czynnościowymi i organicznymi serca.

Elektrokardiografia jest całkowicie bezpieczna, co pozwala na powtarzanie badania i ocenę dynamiki zmian, a także leczenie pacjenta.

Przygotowanie do badania elektrokardiograficznego

Nie jest konieczne specjalne przygotowanie do badania elektrokardiograficznego. Zabieg zostanie wykonany w dniu, w którym pacjent zostanie skierowany do placówki medycznej. Badanie przeprowadza się po 10-15-krotnym odpoczynku, nie wcześniej niż 2 lata po spożyciu pokarmu.

W sali diagnostycznej elektrody z przyssawkami są mocowane do klatki piersiowej w specjalnych punktach. W celu aby zapewnić kontakt szczotkowy ze skórą, wykluczając możliwość przepełnienia. Podczas rejestracji elektrokardiografem pacjent powinien być maksymalnie zrelaksowany i nie wykonywać żadnych ruchów. Konieczne może być zatrzymanie oddechu. Procedura trwa kilka tygodni.

Elektrokardiografia:

• Badania profilaktyczne jako technika przesiewowa w wykrywaniu patologii układu sercowo-naczyniowego;
• ból w sercu;
• rwa kulszowa;
• arytmia;
• pogorszenie stanu pacjentów z patologią serca;
• przed jakimikolwiek zabiegami chirurgicznymi lub poważnymi procedurami medycznymi;
• W chorobach narządów wewnętrznych, gruczołów wydzielania wewnętrznego (endokrynnych);
• Diagnostyka procesów zarastania (zarówno łagodnych, jak i złośliwych);
• Choroby różnych narządów, które potencjalnie mogą prowadzić do patologii serca i stawów;

Często osoby z problemami kardiologicznymi mają taką sytuację: dolegliwości występują, gdy nie ma możliwości natychmiastowego kontaktu z lekarzem. Następnego dnia pacjent udaje się do kliniki, gdzie wykonuje się badanie EKG, ale nie stwierdza się żadnych nieprawidłowości. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ standardowy elektrokardiogram to zapis przypominający „migawkę”, który rejestruje aktywność serca w krótkim okresie jednej godziny. Konwencjonalne EKG rejestruje tylko kilka prędkości ruchu mięśnia sercowego. Od trzech do dwudziestu, w zależności od kardiografu używanego do tego celu. Gdy serce bije około 100 000 razy na dobę. Tu właśnie przydaje się metoda Holter EKG.

Metoda monitorowania EKG metodą Holtera

Holter to przenośny rejestrator medyczny służący do zapisywania elektrokardiogramu i ciśnienia tętniczego krwi w ciągu dnia w celu gromadzenia, analizy informacji i identyfikacji ewentualnych nieprawidłowości. Pacjentowi zakłada się holter – przymocowany do ciała za pomocą pasków i elektrod w wyznaczonych miejscach . Proces ten nazywa się monitorowaniem holterowskim, a nazwa pochodzi od nazwiska naukowca Normana J. Holtera, który po raz pierwszy zastosował tę technikę w 1961 roku.

Holter rejestruje EKG przez cały tydzień, a brak bicia serca w tym okresie nie ignoruje się przez urządzenie, ponieważ elektrokardiogram rejestruje się w sposób doskonały. Holter udostępnia do analizy te informacje o stanie kardiologicznym pacjenta, których nie można uzyskać podczas krótkiej wizyty u lekarza, i to jest najważniejsza wartość diagnostyczna tego urządzenia.
Następnie pacjentowi zdejmuje się holter, a specjalny program komputerowy, który przetwarza dane, wykrywa i analizuje wszystkie, zaburzenia rytmu serca, bezbolesne i bolesne ataki niedokrwienia mięśnia sercowego itp. Wstępne monitorowanie, które wymagało zastosowania Holtera – procedury ujawniającej prawie wszystkie możliwe naruszenia czynności serca, które występują w ciągu dnia, czego nie można zrobić za pomocą innych metod diagnostycznych, stosowanych w naszych czasach.

Monitorowanie holterowskie jest prostą i bezpieczną procedurą. Aby ją przeprowadzić, konieczne są dwie wizyty u lekarza. Podczas pierwszej wizyty holter jest programowany i dopasowywany do pacjenta, co trwa nie dłużej niż kwartał. Po upływie jednego dnia należy wyjąć holter i przeanalizować zapisy.

Monitorowanie holterowskie może być wskazane u pacjentów, którzy:

• występują objawy nieprawidłowego rytmu serca, kołatanie serca, omdlenia, utrata przytomności;
• rozpoznanie choroby niedokrwiennej serca;
• profilaktyczne monitorowanie pacjentów z zaawansowanym niedokrwieniem i zaburzeniami rytmu serca;
• należy ocenić skuteczność leczenia;

Ponadto badanie holterowskie powinno być stosowane, jeśli u pacjenta występuje wrodzona wada serca, nieoperowana lub operowana, jeśli pacjent przebył zawał serca oraz w celu oceny działania stymulatora serca. Monitorowanie holterowskie w przypadku nadwagi (otyłości), zaburzeń układu endokrynologicznego nie będzie konieczne.

Pacjenci biorący udział w tym badaniu powinni prowadzić normalne życie – pracować, odpoczywać, spotykać się z ludźmi i wykonywać zwykłe czynności fizyczne.

Niektórzy lekarze, zakładając pacjentom aparaty holterowskie, proszą ich o prowadzenie dziennika aktywności podczas badania. W dzienniku tym należy zapisywać wszystko, co ma wpływ na czynność serca: sen, przyjmowanie leków, ruch itd. Nie zawsze jest to konieczne. Po pierwsze dlatego, że ciągłe skupienie uwagi pacjenta na tym procesie może wpłynąć na przewidywalność wyniku. Alternatywnie, nowoczesny Holter może mieć wbudowany czujnik rejestrujący aktywność fizyczną pacjenta. Który można wykorzystać do określenia, kiedy pacjent spał, a kiedy np. uprawiał jogging w parku.

Różne patologie naczyniowe stają się coraz bardziej powszechne. Dotyczą one ogromnej liczby osób na całym świecie. Standardowe metody (ultrasonografia, kolorowa dupleksografia) nie zawsze dostarczają informacji. Obecnie do badania stanu naczyń krwionośnych aktywnie wykorzystuje się nową technikę – angiografię.

Jest to jeden z najbardziej pouczających sposobów badania naczyń krwionośnych w dowolnej części ciała (kończyny, głowa, serce itp.).

Co to jest angiografia?

Angiografia to nowoczesna radiologiczna metoda kontrastowa służąca do diagnostyki chorób naczyń.

Umożliwia ocenę:

• Integralność i struktura sieci naczyniowej
• Tętnice prawidłowe i dodatkowe
• Układ tętnic
• Wielkość światła
• Wzorce przepływu krwi.
• Angiografia głowy, kończyn, serca oraz innych narządów i części ciała jest obecnie najdokładniejszą i najbardziej precyzyjną metodą diagnozowania nieprawidłowości naczyniowych. Angiografię wykonuje się przez doświadczonych lekarzy. Skierowania wystawiają kardiolodzy i chirurdzy naczyniowi, a także neurolodzy, onkolodzy i inni specjaliści z tej dziedziny.

Jak wykonuje się angiografie różnych naczyń?

Angiografię kończyn, serca, mózgu oraz innych części ciała i narządów wykonuje się według standardowego schematu, w kilku etapach. Badanie przeprowadza się przez zespół lekarzy.

Przygotowanie

Obszar, przez który będzie wprowadzany instrument, jest poddawany działaniu środka antyseptycznego. Miejsce wkłucia jest znieczulane środkiem znieczulającym.

Procedura jest następująca:

W celu uzyskania dostępu do badanej tętnicy wykonuje się nacięcie na skórze. Następnie umieszcza się wydrążoną krótką rurkę (przewodnik). Wewnątrz prowadnicy umieszczany jest cewnik. Rurka jest podciągana do ostium naczynia i monitorowana za pomocą promieniowania rentgenowskiego. Następnie wstrzykiwany jest kontrast i wykonywane jest zdjęcie.

Angiografia mózgu

Angiografia naczyń mózgowych jest wykonywana zgodnie ze standardową procedurą. Podczas zabiegu do tętnicy udowej, łokciowej, ramiennej lub podobojczykowej wprowadza się cewnik. Zdjęcia rentgenowskie wykonuje się po podaniu pierwszej dawki kontrastu. Angiografię naczyń głowy wykonuje się jednocześnie w kilku projekcjach (bocznej i czołowej). Obrazy są natychmiast oceniane. Wykonuje się drugie wstrzyknięcie kontrastu w celu zbadania obszarów peryferyjnych. Po przejściu kontrastu przez tkanki pojawia się on w żyłach. Na tym etapie wykonuje się jeszcze kilka zdjęć. Następnie cewnik jest usuwany. Badanie zostało zakończone. Zabieg nie powoduje znacznego dyskomfortu. Niektórzy pacjenci skarżą się jedynie na nieprzyjemny metaliczny posmak w ustach i uczucie krwi napływającej do głowy podczas wstrzykiwania kontrastu. Dolegliwości szybko mijają bez pomocy lekarskiej.

Angiografia wieńcowa lub koronarografia

Angiografia wieńcowa nazywana jest także koronarografią. Polega ona na wprowadzeniu cewnika do tętnicy udowej lub tętnicy promieniowej w nadgarstku. Cewnik jest wprowadzany do aorty pod kontrolą promieniowania rentgenowskiego. Gdy rurka dotrze do odpowiednich naczyń, podawany jest kontrast. Jest on wstrzykiwany na przemian do prawej i lewej tętnicy. Zdjęcia rentgenowskie wykonuje się, gdy kontrast wypełnia światło naczyń krwionośnych serca.

Kiedy środek kontrastowy wypełnia naczynia, pacjenci odczuwają przejściowe uczucie ciepła (głównie na twarzy). Mogą również wystąpić zaburzenia rytmu serca. Zwykle są one wywoływane przez cewnik dotykający ścian serca. W niektórych przypadkach u pacjentów występują zawroty głowy spowodowane ogólnym spadkiem ciśnienia krwi. Do rzadkich działań niepożądanych należą nudności i kaszel.

Ważne: Wszystkie odczucia należy zgłaszać lekarzowi wykonującemu angiografię naczyń serca. Pozwoli to szybko wyeliminować dyskomfort i zmniejszyć ryzyko związane z zabiegiem.

Angiografia naczyń kończyn

Angiografię kończyn wykonuje się w celu zdiagnozowania tętnic i żył kończyn dolnych i górnych. Podczas badania do tętnicy ramiennej, tętnicy udowej lub aorty brzusznej wstrzykuje się środek kontrastowy. Jeśli konieczne jest zbadanie naczyń stóp i kończyn dolnych, wykonuje się nakłucie tętnicy piszczelowej tylnej. Po wypełnieniu naczyń kontrastem wykonuje się seryjne zdjęcia rentgenowskie. Do wykonywania zdjęć wykorzystuje się lampy rentgenowskie, które są ustawione prostopadle i włączane jednocześnie w określonych odstępach czasu.

Podczas badania pacjent nie odczuwa żadnego dyskomfortu, jedynie metaliczny smak w ustach i uczucie ciepła przez kilka minut po wstrzyknięciu kontrastu.

Wskazania do angiografii

Główne wskazania do wykonania angiografii naczyń mózgowych to:

• Tętniak. Ta patologia jest niebezpieczna, ponieważ może spowodować udar mózgu.
• Naczyniak. Badanie pozwala wykryć guzy naczyniowe, które charakteryzują się splotami naczyniowymi i gąbczastymi jamami.
• Udar niedokrwienny mózgu. Badanie to wykonuje się w celu określenia konieczności rozpuszczenia skrzepliny, gdy tętnica jest zablokowana w ponad 95%.
• Udar krwotoczny mózgu. Podczas diagnozy specjaliści identyfikują źródło krwotoku
• Krwiak. Wykonuje się angiografię naczyń głowy w celu określenia wielkości krwiaka i jego lokalizacji.
• Tumor. Podczas badania można określić wielkość masy i jej charakter.
• Uraz mózgu. Badanie ujawnia konsekwencje takiej traumy
• Malformacja naczyniowa. Diagnostyka określa lokalizację patologii i źródło krwawienia

Wskazania do angiografii kończyn

Angiografię naczyń kończyn wykonuje się w celu:

• Wykrywanie choroby miażdżycowej. Podczas badania specjaliści określają stopień zwężenia naczyń krwionośnych.
• Wykrywanie zespołu stopy cukrzycowej.
• Występowanie skrzeplin muralnych, które powodują zwężenie tętnic
• Wykrywanie zakrzepicy i zakrzepowo-zarostowego zapalenia żył. Diagnostyka obejmuje określenie wielkości i położenia skrzepliny oraz stopnia zwężenia lub całkowitego zamknięcia tętnicy.
• Monitorowanie skuteczności leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego. Można ocenić wyniki leczenia oraz to, czy nastąpiło zmniejszenie ilości złogów w naczyniach krwionośnych lub zakrzepów oraz normalizacja światła naczynia krwionośnego.
• Poszukiwanie rannych obszarów z uszkodzonymi naczyniami krwionośnymi. Badanie ujawnia ich deformacje
• Wykrywanie tętniaków rozwarstwiających tętnic. Badanie ujawnia miejsce, w którym doszło do uszkodzenia ściany tętnicy, a także zakres uszkodzenia
• Wskazania do angiografii wieńcowej

Angiografię naczyń serca (wieńcowych)wykonuje się w przypadku podejrzenia chorób i stanów patologicznych, takich jak:

• Choroba wieńcowa serca. W trakcie diagnostyki ujawnia się stopień uszkodzenia naczyń krwionośnych
• Zawał. Badanie pozwala na znalezienie obszaru z zaburzonym krążeniem krwi i określenie stopnia zablokowania tętnic.
• Atherosclerosis. Angiografia naczyń serca daje możliwość określenia rozległości procesu i stopnia jego rozwoju
• Wady wrodzone. Badanie przeprowadza się w celu określenia rodzaju patologii. Diagnoza jest również konieczna, jeśli planuje się interwencję chirurgiczną. Angiografia jest pomocna w ocenie konieczności wykonania zabiegu chirurgicznego.

Przygotowanie do angiografii

Podczas wizyty pacjent powinien poinformować lekarza o wszelkich przewlekłych chorobach i przyjmowanych lekach. Przed diagnozą może być konieczne odstawienie niektórych leków, ponieważ mogą one wpływać na stan naczyń lub przebieg operacji. Należy również wspomnieć o uczuleniu na leki przeciwbólowe, preparaty jodu (stosowane jako środki kontrastowe) i leki uspokajające. Jeśli pacjentka jest w ciąży, również musi poinformować o tym lekarza, ponieważ promieniowanie rentgenowskie jest niebezpieczne dla płodu i badanie będzie przeciwwskazane.

Przed wykonaniem angiografii należy wykonać szereg badań i przeprowadzić kompleksową kontrolę organizmu.

Przygotowania wstępne

Dwa tygodnie przed badaniem należy unikać spożywania napojów alkoholowych.
Na tydzień przed diagnozą należy zaprzestać przyjmowania leków rozrzedzających krew.
Badanie na 3-5 dni przed angiografią
1-2 dni przed badaniem pobierana jest próbka tolerancji środka kontrastowego.
Ważne: Angiografii nie wykonuje się w przypadku wystąpienia reakcji alergicznych na kontrast: zaburzeń pracy serca, nieżytu nosa, zapalenia spojówek, pokrzywki itp. Wcześniejsze poddanie się badaniu jest całkowicie bezpieczne dla pacjenta. Wynika to z faktu, że dożylnie podaje się tylko 0,1 ml roztworu. Szybko eliminuje się z organizmu. Test wykonuje się pod nadzorem lekarza, co zapobiega poważnym, zagrażającym życiu reakcjom w organizmie.

W nocy przed badaniem należy:

• Oczyścić jelita. Stosować czopki glicerynowe lub lewatywy
• Weź prysznic
• Usuń włosy w miejscu wkłucia (lekarz poinformuje Cię o tym)
• Należy przyjmować leki uspokajające zalecone przez lekarza. Nowoczesne leki pomogą Ci się uspokoić i spokojnie zasnąć.
• Zażyj lek przeciwhistaminowy. Pomogą one zapobiec reakcjom alergicznym na środek kontrastowy i inne stosowane leki.

Przygotowania w dniu angiografii

Rano w dniu badania

• Unikaj jedzenia. W przypadku podania kontrastu mogą wystąpić wymioty.
• Nie należy pić żadnych płynów (w tym wody). Może to również powodować wymioty.
• Zaleca się, aby bezpośrednio przed zabiegiem opróżnić pęcherz moczowy.

Przygotowanie specjalne

Pacjenci, u których w trakcie badania stwierdzono pewne schorzenia, muszą przejść specjalne przygotowanie:

Nadciśnienie tętnicze. Przed zabiegiem konieczne jest unormowanie ciśnienia tętniczego. Jest to możliwe dzięki przyjmowaniu różnych leków zaleconych przez lekarza
Zaburzenia rytmu serca. Zwykle przepisuje się potas lub glikozydy nasercowe.
Choroba tętnic wieńcowych.
Przewlekłe procesy zapalne. W przypadku zapalenia oskrzeli, zapalenia szczęki i migdałków z wyprzedzeniem przepisuje się antybiotyki. Przyjmuje się je przez 10-14 dni przed postawieniem diagnozy.
Pacjenci z różnymi patologiami nerek również wymagają specjalnego przygotowania. Przedtem ciało musi być nasycone wodą (nawodnienie). Po zabiegu substancja kontrastowa szybko usuwa się z organizmu.

Przeciwwskazania do angiografii

Angiografia ma wiele przeciwwskazań.

Należą do nich:

• Ostre infekcje i stany zapalne. W ich obecności niebezpieczne mikroorganizmy mogą przedostać się do krwiobiegu podczas badania. Powodują one zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia naczyń krwionośnych. W niektórych przypadkach w miejscu wprowadzenia cewnika do naczynia może pojawić się ropienie
• Choroby psychiczne. Podczas badania pacjent musi być w stanie ściśle przestrzegać wszystkich instrukcji wydawanych przez lekarzy oraz regularnie zgłaszać swój stan i wszelkie zmiany. W przypadku zaburzeń psychicznych często nie jest to możliwe. Ponadto sytuacja stresowa (sama procedura) przyczynia się do pogorszenia ogólnego samopoczucia
• Niewydolność nerek. W tej patologii środek kontrastowy jest niebezpieczny, ponieważ działa drażniąco na nerki i uniemożliwia normalny odpływ moczu, powodując zatrzymanie leku w organizmie.
• Zaburzenia krzepnięcia krwi. Zarówno zmniejszona, jak i zwiększona krzepliwość krwi to nieprawidłowości, które mogą powodować zagrożenie życia. Na przykład krew o wysokiej krzepliwości może tworzyć skrzepy krwi. Zmniejszona krzepliwość krwi jest często przyczyną poważnych krwawień.
• Ciąża. promieniowanie rentgenowskie stosowane do monitorowania procedury może powodować nieprawidłowości u płodu
• Niewydolność wątroby. W tej patologii, na skutek stresu i ekspozycji na środek kontrastowy, może dojść do niebezpiecznego stanu, jakim jest śpiączka wątrobowa.
• Zakrzepowe zapalenie żył. W tej patologii może dojść do nasilenia procesu zapalnego (w momencie podania środka kontrastowego), co zwiększa prawdopodobieństwo zablokowania naczynia, a nawet oderwania skrzepliny.
• Alergie. Podczas zabiegu może dojść do toksycznego zapalenia skóry, obrzęku naczynioruchowego lub wstrząsu anafilaktycznego.
• Niewydolność serca. Nierzadko podczas badania ciśnienie krwi może wzrosnąć lub spaść. Możliwe są również zmiany w rytmie serca. Te warunki mogą być niebezpieczne dla pacjentów z niewydolnością serca